Downsideup: wegpiraten en kruisjes

Fietsen in de buurt van Moskou is geen sinecure. Het landschap is heuvelachtig, het verkeer ongeduldig en de wegen zitten vol gaten en scheuren.

Op de eerste ochtend probeerden scheldende en agressieve chauffeurs ("ezels", "ik ... je moeder") onze colonne al voorbij te komen. Ze negeerden de politie-escorte, die nog wat weifelend optrad, en scheurden al slingerend langs en door het peloton naar voren. Het leverde gevaarlijke situaties op en beelden die we kennen uit Amerikaanse films. Als de wegpiraat rechts wilde passeren, dan ging de auto van de organisatie met een ruk aan het stuur ook naar rechts. Links idem dito.

Dat maakte in de eerste kilometers één heetgebakerd figuur zo boos dat hij uitstapte en met een fietser op de vuist wilde gaan. Maar in no-time stond er een legertje deelnemers om hem heen en toen was hij niet zo'n held meer.

Veel mensen reageerden sympathieker. Zoals de man die op het platteland mokken thee kwam aandragen, zijn toilet beschikbaar stelde, de mannen samogon (zelfgestookte wodka) aanbood en de vrouwen een bezoek aan de banja (sauna). Of de oude vrouw die langs de weg kruisjes sloeg, toen het peloton haar passeerde (hoewel de Heer mij over het hoofd zag). Die Russen geven mij altijd een warm gevoel en gelukkig zijn ze in de meerderheid.