Een paar uurtjes geleden eindigde op het Rode Plein de fantastische Red Square Charity Bike Ride. Het is niets te veel gezegd als ik dit een editie noem om nooit te vergeten...
Na de lijdensweg van vorig jaar onder nummer 41 had de organisatie mij deze editie beloond met nummer 1. Hoge verwachtingen dus en jawel, ik behoorde tot het selecte gezelschap van prijswinnaars!
Veel vreugde beleefde ik er niet aan, het was meer een doekje voor het bloeden. Letterlijk, want ik won in de speciaal in het leven geroepen categorie "meest vreselijke valpartij".
Het gebeurde rond kilometer vijftig. Walter vroeg of mijn Downsideup-mok niet gevaarlijk dicht bij mijn wiel bungelde. Terwijl ik keek, blokkeerde mijn voorwiel en vloog ik met hoge snelheid door de lucht. Hoofd, elleboog, knie knalden op het wegdek.
Ik schraapte een stukje Russisch asfalt mee als relikwie: behang eraf zouden we vorig jaar hebben gezegd, maar de bezorgde medefietsers onthielden zich van grappen. Het zag er lelijk uit: ik was letterlijk downsideup terechtgekomen.
De fietsende dokter Chris (foto links, twee dagen na de val) was snel ter plekke en constateerde dat ik wonder boven wonder niets gebroken had. ,,The helmet saved you, mate!'' De schade: een zere arm en een zeer been, een behoorlijk ei op mijn elleboog, een forse kneuzing en bloeduitstorting en een hele reeks schaafwonden.Zodoende kreeg mijn lijdensweg dit jaar op geheel andere wijze vorm. Maar ik heb in elk geval geleden voor mijn sponsors. Hartelijk bedankt voor jullie bijdragen, die ten goede komen aan Downsideup, een organisatie die ouders van kinderen met het syndroom van Down helpt.
9 opmerkingen:
ik zei het al een paar maanden geleden, je bent een held!
volgende keer maar gewoon een bidonnetje, sterkte met je 'ei'!
Muumi:
Nou held, ik voelde me meer een schlemiel. Maar dank voor de oppepper!
Erik:
Mee eens. Het was een ritueel dat je die mok altijd en overal bij je moest hebben, maar de organisatie heeft na mijn val besloten dat dit niet meer geldt voor tijdens het fietsen. Sterker nog: dat het voortaan verboden is.
Coen: ja, excuses, maar het lag zo voor de hand. And after all: ik heb de term "behang eraf" vorig jaar zelf geïntroduceerd in ons pelotonnetje, dus ik heb 'm toch maar overgenomen. Volgende keer even afkloppen, als ik zulke termen noem.
Die elleboog ziet er ellendiger uit dan die van mij vorig jaar, toen ik hem brak op de roltrap van Tverskaya metrostation. Toch maar geen foto'tje maken? Dr. Prinenko van EMC is een heel aardige en kundige bottenboer.
Remco,
Goeie prestatie! Soms heb je pech... Het gaat toch om het doel dat je nastreeft voor deze kinderen?
Jaap en Lucie:
De ene dokter vond een röntgenfoto niet nodig. De ander zei dat het geen kwaad kan, maar dat ik beter een week of drie kan wachten omdat Russische artsen "bij het minste of geringste alles in het gips zetten". Ik kijk het nog even aan.
Eef:
Uiteraard gaat het om Downside Up en hun hulp aan de kinderen en hun ouders. Vandaar: ik heb er in elk geval bloed en zweet voor gegeven (hoewel geen tranen).
Ik durf het je nu wel te vertellen, heb toestemming van Annemiek gekregen ;-). Is een driewieler een volgende keer geen optie?
Het lag niet aan mijn rijstijl. Die is beduidend beter dan van de meeste deelnemers (vooral de Russische dames die alleen op een hometrainer hebben gezeten, vierkant bochten nemen en terugtrappen als ze moeten remmen).
Een reactie posten