Oranjebal (4)

Het vervolg van de e-mail van Patrick Verheij, de zanger op het Oranjebal in Moskou:

Een echt bal moest het niet worden, aldus de feestcommissie. Een concert ook niet; het moest een borrel blijven. Er waren het jaar ervoor doden gevallen. Kees gaf zijn piano de sporen in "The American Way" en binnen de kortste keren stonden verschillende vijftigers op de dansvloer. 'Dancing Cheek to Cheek!' Ik zou die avond vele positieve Nederlanders ontmoeten; ja Nederlanders in het buitenland zijn leuker, positiever... Ik hield van mijn landgenoten, het water stond steeds dieper in mijn ogen. [...]

De journalist van het eens zo erudiete Handelsblad - ik zou hem later ontmoeten (hij zag eruit als een gewezen rockster, weggelopen uit The Band van Bob Dylan: stoppelbaard, verwilderde grijze lokken, doorleefd gelaat) - was toen nog in geen toendra of wolga te bekennen!

Toen, we waren al ruim drie sets onderweg - begaf de microfoon het. Onze Russische geluidsman, voor een vermogen ingehuurd, kreeg het niet meer goed. Het ding kraakte dat het een aard had! Toch een verzoeknummer. De Dijk: "Ik Heb Geen Cent Te Makken" leek me niet bepaald toepasselijk. Die vent, de geluidsman, er stroomde een rivier over zijn voorhoofd, liet het dan ook defintief afweten. Op dat moment moet de journalist van het Handelsblad zijn binnengekomen.

Oeps. Ehhh… de journalist die wat lullig schreef over het voorgedragen liedje van De Dijk was niet de zeer gewaardeerde collega en vriend van het ‘eens zo erudiete’ NRC/Handelsblad, maar de schrijver van dit weblog. Zou het biertje dat Patrick mij aanbood na deze ‘bekentenis’ nog wel gelden?