Jullie hadden van mij nog een verslag tegoed van het Oranjebal, opgefleurd door de komst van de legendarische Patrick Verheij. Bij binnenkomst in bar Helikon, achter de gelijknamige opera, had Verheij al een kei van een kater. Hij was waarschijnlijk - net als pianist Kees Post - voor het eerst in Moskou, dus dan weet je het wel...In tegenstelling tot de meeste gasten heb ik Verheij in elk geval écht horen en zien zingen. Ergens in de derde van vijf naast elkaar gelegen ruimtes. Tussen de bar en de hapjes, meen ik me te herinneren.
Verder herinner ik me dat het een verzoeknummer was. Een liedje van De Dijk dat kennelijk niet tot zijn repertoire behoorde, want hij las de tekst voor van een blaadje. De woorden vielen min of meer op zijn plek, met enige hulp van wat Hollandse meezingers.
Veel meer kan ik me van Verheij's optreden niet herinneren. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daar vermoedelijk zelf schuldig aan ben, omdat ik minstens zoveel belangstelling had voor het gouden vocht als onze zanger zelf. (Daar staat tegenover dat ik min of meer nuchter aankwam op het feest, hetgeen van onze artiest niet viel te zeggen, tenzij ik me sterk vergis en hij er altijd zo verwaterd uitziet.)
Hoe dan ook, het bal eindigde ergens midden in de nacht. Ik zag twee dronken Russen aan de bar, het personeel dat at van de overgebleven hapjes en een schoonmaakster op de dansvloer. Toen begon het me te dagen dat het wellicht tijd was om naar huis te gaan. Patrick Verheij moet toen ongeveer in de Nightflight zijn geweest, begreep ik uit welingevoerde bronnen. De dappere doorzetter...
Ik weet niet hoe Patrick zich de volgende ochtend voelde, maar de schade die het bier mij had berokkend komt ongeveer overeen met onderstaande foto. Leve het Oranjebal...
3 opmerkingen:
doet me denken aan een avond ergens in Kamenolomny
doet me denken aan een avond ergens in Kamenolomny
Een digibeet ben ik. Niet alleen wist ik niet dat er mensen zijn die mijn naam misbruiken op het internet (patrickverheij.nl... nooit opslaan!) Erger: Dit weekend las ik pas het verslag van Remco over het Oranjebal. Ik kan alleen maar zeggen dat Kees en ik erg genoten hebben. De 'Nightflight'de avond voor het bal aangedaan, was echter niet meer dan een toeristische atractie voor ons. Een illusionaire wereld van Prada, hoogpolig tapijt en neptieten, waar wij onze neus voor ophaalden - en dan niet in de poeder zoals de meeste andere bezoekers. Onverrichter zake verlieten wij even na middernacht dit nepparadijs, waar wij de appeltjes toch niet hadden kunnen plukken, alleen al omdat die ruim twee keer ons honorium oversteeg in geld. Ach, verschil tussen muziekhoeren en echte hoeren moet er zijn. Deze tent was in alle opzichten boven onze stand! Een wandeling door moskou langs het huis van Tolsoi en de kerk waar Poeskin trouwde olv onze deskundige gids justus bracht alles weer in balans. Om een uur waren we terug in ons Lithouse Geusthouse. Rozig van een wiskey (in de Nightflight gekregen van een Bo derek-achtige die mee wilde naar het Oranje bal, door mij professioneel van de hand gewezen) - en wat wijn, doch verre van aangeschoten. Een eerlijk en hard Lithous matras nam de indrukken van de dag op als een spons. Notabene. De volgende dag een wandeling door Moskou, op zoek naar tandenborstels. Vergeten. Een bankje waar Tolsoi schreef "De dood van Iwan Ilwjits" schreef, de wiite gezichten van de Russen, het verkeer, een watertje met kale bomen, de uitlaatgassen, enorme traktoren met schotels en antennis, de naderende bevrijdingsdag, 30 000 000 miljoen dode russen - voor ons, Atlantici?! - elke vrouw die naar je kijkt, bruiden op het Rode plein, hun kersverse echtgenoot een peuk in de hand, poserend voor een watervalletje, de graftombe van Stalin... ik kreeg er waterige ogen van!
de Russische weemoed, alles in overvloed, oeverloos? - en toch zo Westers... Kees zou veel akoorden in mineur moeten spelen die avond. Toch: afgesproken, broadway-jazz te spelen!; een mixture dan maar. De kelder van de Helikon was zo gevuld; een echt bal moest het niet worden alsdus de feestcommissie; een concert ook niet. Het moest een borrel blijven. Er waren het jaar ervoor doden gevallen... Kees gaf zijn piano de sporen en in "The amercican way" stonden binnen de kortste keren alle vijftigers op de dansvloer; "dancing cheek to cheek!" Ik zou die avond vele positieve nederlanders ontmoeten; ja nederlanders in het buitenland zijn leuker, positiever, het zijn wereldburgers... ik hield van mijn langnoten, het water stond steeds dieper in mijn ogen. The amercican act bovendien, the blues en de crooners daar hoort vocht bij!; maar ook bij de nummers van Shaffy (zijn moeder een Russische baronesse immers!) Intussen werd Christina tot Malle Babbe van de avond uitgroepen. Een paradox. Alex Oosterwijk zong zesendertig coupletten van het Wilhelmus onder bezielende leiding van Pianist Kees Post, en het klonk fantastisch, mede ook door de goeie apparatuur van onze russische collega's! De journalist van het erudiete Handelsblad - ik zou hem later ontmoeten - hij zag eruit als een rockster, kon zo weggelopen zijn uit The band van Bob Dylan: stoppelbaard, verwilderde haardos, grijzend, doorleefd - was toen nog in geen toendra of wolga te bekennen! Kees en en ik zetten het intussen 'tweede nederlandse volklied' in: 'het Dorp' van Wim Sonneveld en Friso Wiegersma (dit weekend overleden toch nog een vloek op dit optreden?) "Langs het tuinpad van vader..." dat was lang geleden en ver weg. Een oudere man pinkte een traan weg. Dertigers bralden uit vole borst mee. Siem Slond vroeg om Latin; We speelden The girl from ypenama; The girl just wouldn't look at him! Dat is in Moskou wel anders! Toen, we waren al ruim twee uur onderweg - begaf de microfoon begaf het. Onze Russische geluidsman, voor een vermogen ingehuurd,een rivier stroomde over zijn voorhoofd - kreeg het niet meer goed. Een verzoeknummer. De Dijk: "Ik heb geen cent te makken" leek me niet bepaald toepasselijk, en de geluidsman kreeg het dan ook niet meer goed. Op dat moment moest de de Journalist ergens zijn binnegekomen. Alex , Justus en Christina, zeiden dat het goed was: de mziek moest een extra zijn, en niet de hoofdmoot... Een hoogblonde vrouw en man kwamen naar me toe; kun je de beuk er nog in gooien?'
"Ja graag! Elvis , Lee towers,Froger, Hazes! Graag! Maar onze russische vriend kreeg het niet meer voorelkaar... Dat vonden Kees en ik heel jammer, want we hadden - tegen de afspraken in - nog wel uren willen spelen met begeleiding van onze orkestband. Alle voortekenen over dit soort optredens hadden we in de wind geslagen. We waren bereid te sterven in harnas. Voor volk en vaderland! Dan was ik nu echt een legende geweest!
de dag erna heb ik echte russen ontmoet... en ook een gesprek met remco... daarover later. Voor nu bedank ik iedereen , ook namens Kees, voor de gastvrijheid, en de postieve instelling; in het bijzonder onze gastheer Justus, en gatsvrouwe Christina... En over de juiste website: zie www. patrickverheij.eu
Een reactie posten