Een halfjaar geleden was ik voor het eerst in het Doebrovka-theater, zoals het in de volksmond heet. Niets herinnert er - voor zover ik dat kon waarnemen - aan de gijzeling en bestorming van oktober 2002.Het leven gaat ook in het Doebrovka-theater gewoon door. Met lessen bitchology bijvoorbeeld, een cursus die draait om de vraag: hoe kom ik aan een rijke, succesvolle man? Ik zag vrouwen in strakke broeken met hun billen draaien tijdens de laatste fase van de cursus. Zelfverzekerde meisjes vertelden me over hun motieven in hetzelfde gebouw waar tientallen meters verder honderden mensen hadden gevreesd voor hun leven. Zij hadden niet met hun achterwerk gedraaid, maar moesten plassen in de orkestbak.
Natuurlijk, het leven gaat altijd door. Maar in Rusland gebeurt dat doorgaans met nogal wat achterblijvers, want in dit land wordt het verleden zelden verwerkt.
4 opmerkingen:
Zoals het merendeel van uw artikelen zeer lezenswaardig en vaak doorweven met een flinke dosis humorvolle ironie zijn, geldt dit ook voor dit artikel.
Ik denk u wel te begrijpen, maar toch zou ik graag een woordje extra uitleg op prijs stellen bij uw afsluitende zin:
'Natuurlijk, het leven gaat altijd door. Maar in Rusland gebeurt dat doorgaans met nogal wat achterblijvers, want in dit land wordt het verleden zelden verwerkt.'
Bedoelt u dit in de zin van behorend tot de Russische cultuur, bijvoorbeeld dat 'het Russische volk' iets dat zich in de pakweg 12e eeuw heeft afgespeeld, nog steeds niet los kan laten en moet blijven herdenken, of kan de individuele Rus zaken in zijn persoonlijke verleden zelden verwerken? Het laatste zou dan weer de basis kunnen zijn voor het eerste.
Of heb ik nu mijn eigen vraag al beantwoord?
Excuses voor mijn late reactie. Dat komt doordat ik met een inhaalronde bezig ben. Ik verkeer namelijk in een zeer benijdenswaardige positie.
Door een herseninfarct op 58-jarige leeftijd, nu 4 jaar geleden, ben ik weliswaar nagenoeg geheel verlamd, maar heb mijn psychische vermogens behouden. Ik kan met de nodige hulpmiddelen mijn computer bedienen en ik kan lezen.
Ik beschik dus nu over een zee van tijd om dié dingen te doen waar veel mensen van dromen, doch, net als ik voordien ten laste van je gezin en je gezondheid, niet aan toekwamen omdat we te druk waren met 'echt belangrijke zaken'.
Ik hoop dus nog vaker te mogen reageren op uw artikelen. Ik had reeds éénmaal eerder de gelegenheid dit te doen bij uw blog over 'Jekaterinburg (2) - Poetin dood?'
Tot slot nog even dit: chapeau voor uw inzet met betrekking tot het "Ereveld".
Met vriendelijke groet,
Henricus
Beste Henricus,
Het is oneerlijk verdeeld in het leven. U ontbeert bepaalde fysieke mogelijkheden, ik kom uw zeeën van tijd tekort.
Het thema (gebrekkige) geschiedenisverwerking leent zich eigenlijk niet voor een korte reactie. Je kunt er een boek over schrijven in het geval van Rusland.
Het ging mij in dit voorbeeld om de slachtoffers van bijvoorbeeld "Nordost". Rusland veegt onprettige herinneringen het liefst onder het vloerkleed. Een vorm van collectief geheugenverlies zal ik het maar noemen.
Zo zie je nu ook een verheerlijking van bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog tegenover een tot kort geleden geheel ontbrekende discussie over de miljoenen slachtoffers van Stalin. Wat goed was is het verleden wordt overdreven gekoesterd, wat slecht is het liefst vergeten.
Ik probeer daar soms iets van te zeggen door op te merken dat je toch moeilijk van een Overwinning kunt spreken als je in een oorlog 27 miljoen doden te betreuren hebt, maar dat standpunt wekt weinig belangstelling.
Met het ereveld zijn we nog wel een paar jaartjes zoet. Binnenkort zal ik er weer eens wat over schrijven op mijn blog.
Groeten uit Moskou,
Remco
Beste Remco,
U reageerde snel en zeer verhelderend, waarvoor mijn dank.
Ik deel uw mening dat dit thema zich eigenlijk niet leent voor een korte reactie en dat je er voor een min of meer uitputtende behandeling, in het geval van Rusland wel een boek over kunt schrijven. Wie zal het zeggen, misschien krijgt u nog wel eens ooit een zee van tijd, en dan schrijft u dat boek maar. Ik zal het graag lezen en geef het een goede kans dat het niet bij 'de Slechte' terecht zal komen.
Overigens moet ik die zee van tijd in mijn geval wel wat relativeren, omdat er elke dag nogal wat uren 'verloren' gaan aan verpleegkundige behandeling en 'onderhoudstherapie'. Dat wordt voor een deel dan weer gecompenseerd door het feit dat ik nooit meer dan pakweg 4 uur per etmaal slaap en mijn lichaam daar kennelijk genoegen mee neemt.
War mij opvalt, is dat u, zowel in uw blogs alsook nu weer in uw reactie, vrijmoedig schrijft. Dat lijkt erop dat, zo er al sprake mocht zijn van censuur in Rusland, er toch wel sprake is van een redelijke persvrijheid. Of zie ik dat verkeerd? Als u dit thema niet geschikt acht voor uw blog, kunnen we er uiteraard ook via een ander communicatiekanaal over communiceren.
Henricus
Beste Henricus,
Ik denk dat mijn vrijmoedigheid meer zegt over mij en het land waar ik vandaan kom (tamelijk onbelangrijk) dan over de persvrijheid in Rusland. Maar ja, buitenlandse journalisten kunnen doorgaans redelijk hun werk doen.
Groet,
Remco
Een reactie posten