Twee stations verder stapte ineens een man naar de intercom. De zwerver had nog geen enkel teken van leven gegeven. De passagier sprak via de intercom zoals alleen Russen dat kunnen: kortaf, bijna snauwend, met weinig woorden.
De passagier op neutrale toon, alsof hij het volgende metrostation aankondigt:,,Умер бомж." (,,Er is een zwerver gestorven.'')
Metrobestuurder:
,,Что? Повторите." (,,Wat? Herhaal het eens.'')
De passagier, nu harder, geïrriteerd maar nog steeds gelaten:
,,УМЕР БОМЖ. УБЕРИТЕ ЕГО." (,,Er is een zwerver gestorven. Haal hem eens weg.'')
De metrobestuurder, even gelaten en geïrriteerd:
,,Какой вагон?" (,,Welke wagon?'')
De passagier:
,,68, 69.''
En de passagiers gingen weer verder met uitdrukkingsloos voor zich uitkijken, de metro zette zich in beweging en de zwerver bleef even uitdrukkingsloos als zijn medepassagiers liggen. Wachtend op de schoonmaakploeg op één van de volgende stations.
Twee haltes verder was mijn eindbestemming. De man lag er nog. Logisch, een dode zwerver is geen reden om voor honderden metroreizigers een vertraging te veroorzaken.
8 opmerkingen:
Volgens mij spelen hier twee zaken.
1)Mensen hebben de 'gave' aan alles gewend te raken. Iedere dag een mooie zonsondergang is geen mooie zonsondergang meer.
2)gedrag = niet hetzelfde als gevoel.
Tuurlijk kun je vaststellen dat mensen zo hard geworden zijn dat dode zwervers ze niets meer doet. De vraag is echter of dat zo is. Veel mensen kijken bij ellende de andere kant op. Niet omdat ze het niets scheelt, maar omdat de waarheid te hard is. Omdat ze zichzelf zien in die dode zwerver. Dat wat je negeert, is er niet. De mens is een meester in het schoonpraten van het eigen geweten. Ik maak dat dagelijks mee in de rechtbank. De meest walgelijke strafbare feiten worden door de dader(s) kleiner gemaakt. En dat gaat met een enorme vanzelfsprekendheid. Geloof mij: mensen zijn in zelfs in staat om voor moord of ontucht met een baby het eigen geweten te ontlasten.
Dat klinkt hard, maar is wel een noodzakelijke verdediging om overeind te blijven in het leven.
Het is een eigenschap van een ieder. Iedereen kan het en iedereen doet het. Het is zeker niet voorbehouden aan moordenaars.
Ik zou het sterker willen zeggen. Onder de 'juiste' omstandigheden zijn we allemaal in staat te moorden.
voor meer vrolijkheid:
http://wewordengek.blogspot.com/
Nee, neem dan Спанч-бомж
Chris,
Ik vrees dat je weleens gelijk zou kunnen hebben. Ik doe wel mijn uiterste best niet gewend te raken aan dergelijke (Russische?) fenomenen. Vandaar mijn cynisch bedoelde: Niets bijzonders tot zover.
Opvallend was dat bij de eerstvolgende stop heel wat mensen uitstapten, meer dan normaal als je het mij vraagt. Past bij jouw verhaal, lijkt me.
Groet,
Remco
Herkenbaar verhaal, Remco! Ik heb dit ook een keer meegemaakt ...
Triest… OK Maar wat volgens U (jou?) moeten gebeuren dan toen? Wat heb(t) U (JIJ) (zou) gedaan (hebben)? Het is menselijk om bang te zijn van dood… Zwerver of niet. Gewoon bang. Ik ben lang niet naar Rusland geweest maar het zou niet beter (of slechter) geworden dan toen ik klein was… Leven is hard en hypocriet… Triest… maar leven gaat door.
Het went nooit, maar ik heb het in Parijs ook meegemaakt. Het vreemde is dat het verschil nauwelijks te merken is tussen een dronken clochard en een dode, totdat hij wordt weggehaald.
Leentje, dank voor je interessante (wellicht onbedoelde) gewetensvraag. Ik heb geen poot uitgestoken, maar anderzijds: wat had ik kunnen doen?
Ja, het leven is hard en vooral in Moskou. Een enorme stad, waar iedereen zijn eigen weg gaat. Waarmee ik niet wil suggereren dat ik het hier vreselijk zwaar heb, want Moskou is ook een leuke, interessante, mooie, bruisende, maffe, amusante stad.
Een reactie posten