Ramp (6)

(Foto Annette Vlug)

Mijn weblog is onder meer bedoeld om wat meer inzicht te geven in het werk van een journalist en in het bijzonder van een correspondent. Zoals je kunt lezen in mijn eerdere posts, zijn niet alle belevenissen even "leuk". Een berg lijken aantreffen, hoort bij je werk en ik kan wel tegen een stootje, maar je zit er natuurlijk niet op te wachten.

Niet voor niets was Beslan een terugkerend onderwerp in gesprekken met Nederlandse en buitenlandse collega's. De gijzelingsactie in een school, die eindigde in een chaotische bestorming en honderden doden, had op iedereen veel indruk gemaakt. Sommige collega's zijn "nooit meer dezelfde geworden", anderen zochten voor het eerst hulp bij een psycholoog en weer anderen kunnen niet meer tegen de geur van aangebrand vlees na een bezoek aan het mortuarium in Beslan.

Zelf heb ik de allerergste beelden gelukkig alleen op televisie gezien. Ik ben het centrum uitgevlucht, toen de hel losbarstte en overal om ons heen geschoten leek te worden. Een vrouw (Valentina) duwde mij in een auto en we reden naar een groot huis buiten het centrum. Daar kwamen de verhalen bij wijze van spreken vanzelf op me af.

Ik ontmoette er Zita, die levend maar met een shock uit de school was gekomen. Ik ondervroeg Roeslan, die in detail vertelde welke troepen waar stonden of lagen (scherpschutters), wie wat had gedaan en hoe lokale inwoners het vuur op de school hadden geopend. En ik sprak dus met Valentina, wiens dochter zwaar gehavend in het ziekenhuis terechtkwam, maar wiens kleindochter Zera spoorloos was.

Je hebt - zo bleek wel weer - geen bergen bloed en doden nodig om een mooi verhaal te schrijven. Zijn wij journalisten dus sensatiezoekers? Het valt best wel mee.